Deze projectleider kreeg een burn-out — zo gingen hij én zijn baas om met hun schuldgevoel
Eén op de zeven werknemers krijgt te maken met burn-outklachten: het is beroepsziekte nummer één in Nederland. Een burn-out is een ingrijpende persoonlijke gebeurtenis, die vaak nog eens wordt versterkt door schuldgevoelens richting collega’s en de werkgever.
Dat gevoel had ook Ron, die projectleider is in de bouw, en zijn werkgever Bob. Bekijk hun verhaal in de video of lees het artikel hieronder.
Ron, projectleider bij De Variabele
Ron, projectleider bij De Variabele
Ron, projectleider bij De Variabele, een bedrijf gespecialiseerd in vastgoedservices voor corporaties, zorginstellingen, overheden en andere gebouweigenaren
“Ik had nooit gedacht dat zoiets mij zou kunnen overkomen, want ik ben altijd rustig en had zelden last van stress. Toen mij een jaar geleden tijdens een vergadering werd gevraagd om voortaan mijn uren bij te houden, ging er iets goed fout. Ik ontplofte van binnen en helaas ook van buiten. Een onschuldige collega werd daar de dupe van.
Ron, projectleider bij De Variabele
Deze uitbarsting en de daaropvolgende black-out waren volgens mijn huisarts klassieke kenmerken van een burn-out. De emoties die na de diagnose loskwamen logen er niet om. Hoe had het zo ver kunnen komen? Ik was toch dol op mijn werk? Ik werd gedwongen om te reflecteren op mezelf en mijn manier van leven. Mijn lichaam was er duidelijk helemaal klaar mee.”
'Mijn leidinggevende reageerde erg begripvol en pragmatisch'
“Na de diagnose van de huisarts was mijn werk bellen de eerste stap. Eerst sprak ik met personeelszaken en daarna met Bob, mijn leidinggevende. Hij was net zo verrast als ik, maar reageerde gelukkig ook erg begripvol en pragmatisch. Hij heeft direct alle lijntjes doorgeknipt zodat ik me kon afzonderen en de rust kon vinden die ik zo hard nodig had. Daar ben ik hem dankbaar voor. Ook schakelde hij via personeelszaken meteen professionele hulp in van de verzuimverzekering en de arbo-arts.
Mijn herstelperiode duurde in totaal zo’n vier maanden. Het waren vier heftige maanden. Voor mij, voor mijn gezin, en waarschijnlijk ook voor mijn collega’s die ineens al mijn projecten moesten overnemen. Daar had ik een gigantisch schuldgevoel over. Zou het wel goed gaan op kantoor? Hoe zouden mijn klanten reageren? En wat zou het effect op al mijn projecten zijn?
Allemaal zaken waar ik me volgens mijn psycholoog en bedrijfsarts juist géén zorgen over moest maken. Loslaten is een belangrijk onderdeel van herstel, wat verrassend lastig was nadat ik zes jaar lang hard had gesprint. Maar gelukkig was alles voor me stilgelegd. Zelfs het bezorgen van een bosje bloemen werd van tevoren via Whatsapp gecheckt. Ik kreeg ook bloemen en kaartjes van klanten. Al die steun was erg bijzonder.”
Een cadeautje omhuld in prikkeldraad
“Met vallen en opstaan probeerde ik in een rustig en gezond ritme te komen. Ik sliep veel, ging veel wandelen in het bos en leerde beter over mijn gevoelens praten. Ook hierbij werd ik persoonlijk begeleid door mijn psycholoog en bedrijfsarts. ‘Het is een cadeautje omhuld in prikkeldraad; het doet pijn als je het uitpakt, maar daarna wordt het mooi’, leerden ze me. Dat was ook echt zo. Na talloze slapeloze nachten, slaperige middagen en emotionele, pijnlijke gesprekken ben ik een ander, bewuster en wellicht zelfs beter mens geworden.
Langzaamaan ben ik weer aan het werk gegaan. Dat was in het begin best spannend, maar mijn gevoel was leidend en mijn collega’s respecteerden dat. Mijn grootste angst was dat de stress weer zou terugkomen. Gelukkig was ik inmiddels scherp genoeg geworden en hielden mijn collega’s en familie me goed in de gaten.
'Mijn rol als projectleider is op mijn verzoek aangescherpt en die past nu veel beter bij me'
Het klinkt misschien raar, maar ik denk dat deze periode me uiteindelijk meer heeft gegeven dan het heeft weggenomen. Mijn rol als projectleider bij De Variabele is op mijn verzoek aangescherpt en die past nu veel beter bij me. Ook de band met mijn collega’s en werkgever is na mijn uitval veel beter geworden. Ik kan er nu weer tegenaan, maar dan op een gezonde manier.”
'Het is mijn verantwoordelijkheid om het welzijn van mijn mensen te bewaken en daar was ik bij Ron dus in tekortgeschoten'
Bob, directeur bij De Variabele
“Als werkgever heb je natuurlijk wel vaker met verzuim te maken, maar dat Ron in een burn-out terecht zou komen zag ik niet aankomen. We hadden wekelijks overleg met elkaar en ik had tijdens die gesprekken altijd het idee dat het hartstikke goed met hem ging.”
Welzijn bewaken
“Je schrikt natuurlijk enorm. Je maakt je zorgen over de gezondheid van je collega, maar ook over de situatie waar zijn afdeling ineens in terecht komt. Ik baalde dat ik als leidinggevende zo’n tegenslag niet heb zien aankomen. Het is mijn verantwoordelijkheid om het welzijn van mijn mensen te bewaken en daar was ik bij Ron dus in tekortgeschoten.
Maar goed, het gebeurde. Vervolgens moet je je zo snel mogelijk op de situatie aanpassen. Het eerste wat ik deed was contact opnemen met Ron om te polsen hoe het nou echt met hem ging en hoe we hem het beste konden bijstaan. Ron gaf toen aan dat hij behoefte had aan rust en minder contact, dus dat hebben we gerespecteerd. We hebben hem de ruimte gegeven - alle communicatie verliep via professionals van de verzuimverzekering en de arbodienst.
'Hij is zelf op zoek gegaan naar een psycholoog en wij hoefden ons gelukkig financieel geen zorgen te maken door de verzuimverzekering'
Met Ron uit de running moesten we andere mensen op een plek inzetten waar collega’s en klanten Ron verwachtten. Dat was een uitdaging. Gelukkig was er veel begrip vanuit de afdeling en Rons klanten. Iedereen hoopte dat hij er zo goed en snel mogelijk weer bovenop kwam. Hij is zelf op zoek gegaan naar een psycholoog en wij hoefden ons gelukkig financieel geen zorgen te maken door de verzuimverzekering.”
Scherper en gelukkiger
“Na enkele maanden gaf Ron via de arbo-arts aan dat hij weer voorzichtig aan de slag wilde gaan. We hebben toen met collega’s afgesproken om niet meteen een boel werk op zijn bord te gooien. We wilden hem vooral zelf de controle geven. Ron begon met zo’n twee uur per dag werken, wat hij vervolgens langzaam opbouwde.
Ron en Bob
De eerste twee weken ben ik bewust niet bij hem langsgegaan zodat hij zich helemaal vrij zou voelen om zijn draai weer te vinden. Volgens mij kon hij dat wel waarderen. Na die twee weken vond ik het wel spannend om Ron weer te zien. Natuurlijk hadden we al contact gehad via de telefoon, maar elkaar op kantoor ontmoeten is toch anders.
Gelukkig hebben we nu een Ron teruggekregen die scherper en gelukkiger is dan de Ron van een jaar geleden. Dat bleek ook toen hij me laatst een aantal A4'tjes overhandigde met kritische suggesties om soortgelijk uitval in de toekomst te voorkomen. Dat soort dingen kan ik erg waarderen.”
Ron en Bob
Ron en Bob
Ron en Bob
Ron en Bob
Ziekteverzuim vereist een persoonlijke aanpak. Daarom biedt de verzekering van Nationale-Nederlanden persoonlijke begeleiding aan beide kanten.
Dit artikel is onderdeel van De maand van Vitaal Werken: een serie in samenwerking met Nationale-Nederlanden over burn-out en andere vormen van verzuim op de werkvloer. Langdurig ziekteverzuim raakt zowel werknemer als werkgever, en vereist persoonlijke begeleiding aan beide kanten.
